Kradnij, zabijaj, ale Siewierz omijaj – takie przysłowie obowiązywało w dawnych wiekach. Biskupia władza słynęła bowiem z surowych sądów, za przestępstwo, które gdzieś indziej mogło ujść płazem, w Siewierzu trzeba było solidnie odpokutować. Księstwo Siewierskie miało jednak opinię doskonale zorganizowanego i silnego gospodarczo. W XVI wieku działało tu aż osiem młynów, szkoła wspomniana jest w dokumentach z 1521 roku. W 1651 roku wojsko księstwa było w stanie udać się na Podhale i skutecznie zdławić chłopski bunt pod wodzą Aleksandra Kostki – Napierskiego. Choć status prawny Księstwa Siewierskiego był problematyczny, bo jedynym dowodem na zwierzchnictwo Rzeczypospolitej nad tym tworem był fakt zatwierdzania przez króla kandydata na urząd biskupa krakowskiego, polscy władcy szanowali niezawisłość Siewierza. Kościół sprawował w księstwie władzę ustawodawczą (mógł nadawać przywileje) skarbową i sądowniczą. Biskupi krakowscy używali świeckiego tytułu książęcego.
