Pomimo tego, że planetarium w Chorzowie w latach 50. XX wieku było jedną z najnowocześniejszych budowli na świecie, to nie znaczy, że podczas budowy nie obyło się bez komplikacji. Z racji tego, że powstało na filarze ochronnym pozostawionym w obszarze eksploatacji górniczej, to nadal było narażone na różnego rodzaju ruchy ziemne, które mogły zaburzać precyzyjne pomiary urządzeń astronomicznych. Ta sytuacja wymusiła na architekcie znalezienie rozwiązania, które pozwoliłoby uniknąć tego problemu. Zdecydowano, że najlepszym wyjściem będzie zastosowanie konstrukcji żelbetonowej z ceglaną zabudową, na której osadzono cały pierścień i kopułę. Dodatkowo, cienka żelbetonowa kopuła została wzmocniona izolacją wykonaną ze szkła piankowego. Oprócz tego, aby móc odpowiednio podwiesić płótna ekranu, zdecydowano się na budowę drugiej, wewnętrznej kopuły, wykonanej ze stali. Z kolei przestrzeń pomiędzy dwoma kopułami została wykorzystana do ogrzewania i klimatyzacji. Opisując historię planetarium, należy zaznaczyć, że inspirację dla projektu Zbigniewa Solawa stanowiły dwa inne obiekty, a konkretnie planetarium w Chicago oraz Moskwie, które powstały około 1930 roku.
