Rodzina Eichendorffów w latach 1795-1831 zajmowała się pałacem, którego przebudowa nastąpiła w XIX wieku. Adalbert von Eickstedt stworzył nowy projekt przebudowy, natomiast Ernest Eickstedt zajął się jego realizacją zmieniając bryłę barokową w klasycystyczną oraz dokonując zmian przestrzeni parkowo-ogrodowej. I tak też w berlińskim periodyku z 1856 roku pojawiły się szkice pałacu. Dzieło architektoniczne zostało wybudowane z murowanej cegły na wzór prostokąta. Fasada elewacji wschodniej posiada trójkątny zdobiony ryzalit z płaskorzeźbami symbolizującymi rolnictwo. Na tympanonie widoczny jest herb rodziny Eickstedta, fasada posiada także charakterystyczne czworoboczne wieże. Tym co przykuwa uwagę jest znajdująca się od południowego-wschodu oranżeria arkadowa, podłużny taras oraz znajdujący się po stronie dawnego ogrodu zdobiony portyk z tarczą zegara. Dawniej pałac posiadał aż 100 sal, 6 hektarów powierzchni parku, kaplicę nagrobną, a nawet wielkie piwnice. Z historii można dowiedzieć się, że pałac słynął z radosnej atmosfery, gdyż prawie każdego dnia do późna w pałacowych oknach można było dostrzec światło świec, usłyszeć liczne chichoty i odgłosy ucztowania. Hrabiostwo posiadało także wytworne ogrody z uwagi na miłość baronowej do kwiatów. Przy wejściu do pałacu rosły piękne holenderskie róże, które tuż po wojnie zostały skradzione przez okolicznych mieszkańców wraz z innymi elementami pałacu.
