Represje na Śląsku były znacznie wieksze, niż w innych częściach kraju – internowano tutaj niemal dwa tysiące osób – to jedna trzecia wszystkich polskich internowanych. Władza czuła się zagrożona w miejscach, gdzie koncentrował się wielki przemysł – pracownicy kopalń, hut, energetyki – zakłady te z natury rzeczy były wyizolowane z otoczenia w sensie fizycznym, bo odgradzano je solidnymi murami, w sensie społecznym zaś – miały olbrzymie zaplecze w postaci wielkich osiedli zamieszkałych przez robotników. Tak było i w kopalni „Wujek”: na wieść o rozpoczęciu strajku przy bramie zaczęły gromadzić się rodziny górników przynoszących żywność czy ciepłą odzież, rozpoczęły się samorzutne zbiórki żywności – z pobliskich bloków często atakowano kamieniami przemieszczające się milicyjne pojazdy, na ulicach toczyły się regularne walki.
