Dębowy, mierzący dwa i pół metra wysokości symbol górnicy nazywali krzyżem misyjnym – towarzyszył on mszom z udziałem zakładowej „Solidarności” już od listopada 1980 roku. Kiedy na „Wujku” padły strzały, robotnicy przenieśli krzyż w miejsce, gdzie czołg zburzył kopalniany mur. Pracownice lampowni na ramionach krzyża zawiesiły siedem górniczych lamp – nie wiedziano jeszcze wówczas, że w szpitalu umrze jeszcze dwóch protestujących z „Wujka”. Pod koniec stycznia 1982 roku symbol zniknął – sprawców profanacji nigdy nie wykryto. Wzburzenie społeczności było jednak tak duże, że władza nie ośmieliła się już ingerować w postawienie kolejnego krzyża – już większego, ozdobionego wizerunkiem patronki górników – świętej Barbary. To ten krzyż znajduje się dziś na wysokości 34 metrów: otulony ramionami betonowego, widocznego już z daleka symbolu górniczej śmierci. Duży krzyż stanąć mógł dopiero po zmianach ustrojowych: odsłonięto go i poświęcono 15 grudnia 1991 roku.
